Ik had vijftien jaar nodig om te begrijpen waarom ik dit werk doe.
Vijftien jaar om te zien wat ik al die tijd niet kon voelen.
Ik koos ooit voor de opleiding Voeding & Diëtetiek zonder duidelijke reden.
Het leek gewoon “het beste dat bij me paste”.
Achteraf snap ik pas waarom het zo’n worsteling was.
Ik werkte twaalf jaar als klinisch diëtist, volgde regels, protocollen, berekeningen, maar het voelde de laatste jaren niet meer als míjn manier van werken.
En zo werkte het ook bij mijn eigen voeding.
Ik deed alles “volgens de regels”, maar bereikte nooit wat ik wilde.
Het voelde nooit stabiel en kloppend.
Dus ging ik zoeken.
Eerst in verschillende stromingen rondom voeding.
Toen in persoonlijke ontwikkeling.
Langzaam begon ik te zien dat het helemaal niet ging over wát ik at.
Het ging over waarom en hoe ik at zoals ik at.
Voeding was mijn houvast, mijn controle en mijn veiligheid.
Mijn manier om mezelf te reguleren als ik de verbinding met mezelf kwijt was.
En hoe meer ik groeide als mens, hoe groter de weerstand werd tegen mijn werk als diëtist.
Ik kon het niet meer doen. Niet meer op die manier.
Pas later zag ik dat die weerstand mijn spiegel was:
“Ik leef niet in lijn met wie ik ben, en daarom kan ik geen mensen begeleiden die dat zelf ook niet doen.”
Toen viel alles op z’n plek.
Voeding was nooit het probleem. het was voor mij altijd al de ingang.
De spiegel en de richtingaanwijzer.
Wanneer iemand vastloopt met eten, gaat het zelden over eten.
Het gaat over grenzen, veiligheid, emoties. druk, overleven.
De delen van jezelf waar je niet naar luistert, komen via je voedingspatroon naar buiten.
En dát is nu mijn werk.
Ik help mensen hun voeding afstemmen op wie ze écht zijn.
Door bewustwording. door verbinding en door te leven vanuit waarheid.
Een voedingspatroon laat zien waar je staat, en wat er gezien wil worden.
Geen diëten meer, geen regels meer, niet meer vechten.
Maar oplossen vanuit de kern.